W lesie Kingi Nowak panuje geometria. Jest to królestwo rytmów i złudzeń optycznych. Taki las widzimy w ostrym słońcu. Jest uporządkowany, lecz co krok zaskakuje nas nowymi konfiguracjami widoków. Jego źródłem są wspomnienia. Te bowiem mają właściwość oczyszczania form i wycinania z wizualnego chaosu jedynie tych kształtów, które są niezbędne. Las Kingi Nowak kojarzy się z barwną zasłoną widzialności i przywodzi na myśl obrazy innych artystów, które podobnie bazowały na efekcie zmieniających się układów pni drzew, rozjaśnionych przez światło przeświecające przez liście i gałęzie. Las ten stoi oblany promieniami słońca, mieni się w oczach, zostawia powidoki. Mimo że artystka wykonała serię obiektów, ustawionych w galerii w równych rzędach, to wejście pomiędzy formy przestrzenne nie daje właściwie odczuć, że to fizyczne doświadczenie. Jest to przede wszystkim doznanie widzenia, eksperyment wizualny, podobny do tych, jakie czynili awangardyści, badając zasady ludzkiej percepcji. Bycie w środku lasu, znajdowanie się w ruchu wobec nieruchomych, kolorowych obiektów symbolizujących drzewa, może powodować zawrót głowy, oszołomienie zestawami ostrych, surowych barw. Artystka pokazała las, który jest sumą jej wrażeń wzrokowych i zmaterializowanym obrazem. Staje się on przestrzennym pejzażem. Pod jego efektownym wizerunkiem zostały skrzętnie schowane wszelkie tajemnice, zamiecione pod dywan uwodzicielskiej widzialności.

(fragment tekstu kuratorskiego)