Zenit to punkt na niebie, dokładnie ponad głową obserwatora. Gdy słońce znajduje się w zenicie nie ma cienia, jest tylko światło. Obrazy Kingi Nowak, jak pisze Małgorzata Kitowska-Łysiak „uderzają świeżością motywów, które można określić jako ‘archeologiczno-antropologiczne’ („Archeologia”, „Instrument”). Malowane płasko, odważnie rozjaśnionymi barwami, wydają się nie tylko dekoracyjne, ale również intrygująco świetliste, jakby doświetlone słońcem w zenicie – przyciągają wzrok”. Tym co stanowi ich ukryty wymiar, przy całym rozświetleniu jest świadomość cienia. Przy czym nie chodzi tu o mrok egzystencjalny, raczej o ciemność wynikającą ze skrywania się przed nami rzeczy. Kinga Nowak buduje napięcie pomiędzy chęcią nadania formy światom minionym, a współczesnością. Autorka konstruuje niejako własne muzeum wyobraźni, z tą różnica, że eksponaty nie są odizolowane, ale są równorzędnymi aktorami w budowanych przez nią parateatralnych inscenizacjach. W wielu pracach prezentowanych na wystawie ucieleśnieniem mroku i tajemnicy jest maska. Pojawiają się jednak różnorodne wątki i motywy. Autorka przedstawia w swoich obrazach rozmaite miejsca, czasami są to antyczne ruiny, jak te w obrazie „Źródło”, w którym można rozpoznać także postać skoczka z Knossos czy figury bogini i mitycznych zwierząt z 12 w. p.n.e. Kiedy indziej zaś przywołuje sytuacje jakby rodem z relacji etnografów badających egzotyczne plemiona, w obrazach pojawiają się gwinejskie maski Fang i Gabon z paryskiego Musée de l’Homme, czy kolekcji Staatliche Museum zu Berlin, są nowożytne maski tanzańskie („Kozy”). Kompozycja obrazu „Dym” jest skonstruowana wokół zairskiej figury z drewna. Po obu stronach wyłaniają się egipskie rzeźby kobiecych torsów z 4500 r. p.n.e., a w tle gmachy berlińskiej Museuminsel. Na jednym z płócien kobieta w otoczeniu rasowych kotów pochyla się nad drewnianym instrumentem przypominającym postać człowieka – to subsaharyjska mbira, inaczej nazywana zanzą lub kalimbą. Wszystkie te symboliczne przestrzenie przywołują na myśl scenografie teatralne, odczucie to pogłębia jeszcze sposób ukazania postaci ludzkich, tak jakby część z nich była aktorami w rozgrywającym się spektaklu, inne zaś widzami – obserwatorami, podobne role przyjmują również zwierzęta. Poprzez odniesienia do sztuki prymitywnej, Autorka nawiązuje jednocześnie do kubizmu. Nie tylko poprzez przywoływanie prehistorycznych eksponatów, ale także poprzez geometryczny rysunek i sposób budowania formy oraz przestrzeni w obrazie. Jednak, jak pisze Małgorzata Kitowska-Łysiak „Artystka robi swego rodzaju unik – traktuje rzeczywistość jako punkt zaczepienia dla oka („Archeologia”), pretekst do pokazania, w jaki sposób wyzwala się z malarskich konwencji.”

Tym co stanowi ukryty wymiar tych obrazów, przy całym rozświetleniu jest świadomość cienia. Artystka buduje napięcie pomiędzy chęcią nadania formy światom minionym, a współczesnością. Konstruuje niejako własne muzeum wyobraźni, z tą różnicą, że eksponaty nie są odizolowane, ale są równorzędnymi aktorami w budowanych przez nią parateatralnych inscenizacjach. W wielu pracach prezentowanych na wystawie ucieleśnieniem mroku i tajemnicy jest maska. Pojawiają się jednak różnorodne wątki i motywy zaczerpnięte ze sztuki starożytnej Grecji, czy sztuki afrykańskiej. Nie tylko poprzez przywoływanie prehistorycznych eksponatów, ale także poprzez geometryczny rysunek i sposób budowania formy oraz przestrzeni w obrazie autorka nawiązuje do doświadczeń kubizmu. Prezentowany cykl obrazów Kingi Nowak zmusza patrzącego na nie widza do zadawania pytań o splatające je w całość wątki. Ona sama mówi o swoich pracach jako wyniku namysłu nad korzeniami oraz pragnieniu dotarcia do źródeł nadających osobistym zdarzeniom i przeżyciom sens w perspektywie kulturowej.

Tekst do wystawy „Zenit” MGS w Częstochowie, 2015 r.